Ανακοίνωση: Η εκδήλωση ακυρώθηκε.

Ηγετική μορφή της ελληνικής Εθνικής Σχολής που αναστάτωσε τα μουσικά πράγματα της χώρας τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ο Μανώλης Καλομοίρης συνέθεσε την πρώτη του συμφωνία (την επιλεγόμενη της Λεβεντιάς) σε μια περίοδο εθνικής ευφορίας που συνδέθηκε με τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, τον συνακόλουθο διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας και την ενθουσιώδη έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που κορυφώθηκε με την ελληνική κατάληψη της Σμύρνης, γενέτειρας του συνθέτη, τον Μάιο του 1920. Ο 35χρονος Καλομοίρης συνέλαβε το έργο στα μέσα του 1918 στη Μακεδονία, ως γενικός επιθεωρητής των στρατιωτικών μουσικών, επιθυμώντας, όπως γράφει ο ίδιος, "να αποδώσει μουσικά τη συγκίνηση που ένιωσε μπρος στην Ελληνική Λεβεντιά, σε όλες της τις εκδηλώσεις: στη χαρά της ζωής, στον πόλεμο, στον χορό, στην αγάπη, στον θάνατο".

Προγραμματικό μουσικό έργο βαθιά ρομαντικής αισθητικής, όπου η ποιητική ιδέα μετουσιώνει το, ενίοτε δημοτικότροπο, μελωδικό υλικό σε μια ρωμαλέα συμφωνική φόρμα ηρωικού χαρακτήρα και μπετοβενικών καταβολών (όπως προδίδει και το χορωδιακό φινάλε, βασισμένο στον βυζαντινό ύμνο "Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια"), η Συμφωνία της Λεβεντιάς συλλαμβάνει και αποδίδει με μοναδικό τρόπο την αναγεννητική έξαρση που διέτρεχε μια εποχή κατά την οποία η διττή υπόσχεση του δημοτικισμού (το έργο είναι αφιερωμένο στον Κωστή Παλαμά) και του βενιζελισμού ("ο Παλαμάς κι ο Βενιζέλος σταθήκανε πάντα οι δυο φάροι της πνευματικής μου ζωής", θα έγραφε αργότερα ο Καλομοίρης) συνάρπαζε την ανήσυχη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Η πρώτη, θριαμβευτική εκτέλεση του έργου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τον Σεπτέμβριο του 1920, κατά τους νικητήριους εορτασμούς για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και ενώπιον του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄, επρόκειτο να επισφραγίσει αυτή τη σπάνια ευθυγράμμιση αισθητικού, ιδεολογικού και πολιτικού αιτήματος. (Η συνέχεια, δυστυχώς, θα ήταν πολύ διαφορετική: ακριβώς δυο χρόνια μετά, η καταστροφή της Σμύρνης θα επέφερε την κατάρρευση του αλυτρωτικού οράματος της Μεγάλης Ιδέας και θα κλόνιζε βαθιά τον Καλομοίρη, πλήγμα που, σε συνδυασμό με τον τραγικό θάνατο του γιου του Γιαννάκη ένα χρόνο μετά, θα σήμαινε και το τέλος της πρώτης, λαμπερής και αισιόδοξης περιόδου της μουσικής του δημιουργίας…). Φανερή και αυτονόητη, λοιπόν, η σημασία της αναβίωσης της Συμφωνίας της Λεβεντιάς από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο πλαίσιο του εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, με την υψηλή θρησκευτική αναφορά του φινάλε να αναδεικνύεται χάρη στην απροσδόκητη επιλογή του προαυλίου του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών ως συναυλιακού χώρου, σε μια χαρακτηριστικά καλομοιρική χειρονομία σύμφυσης του μουσικού με το συμβολικό.

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με τον Βυζαντινό Χορό του Ιδρύματος Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, υπό τη διδασκαλία και διεύθυνση του χοράρχη Κωνσταντίνου Αγγελίδη, ο οποίος θα αποδώσει βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους αφιερωμένους στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στους αγίους νεομάρτυρες Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, Κοσμά τον Αιτωλό, Χρυσόστομο Σμύρνης, Φιλοθέη την Αθηναία και στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. 

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Μουσική διεύθυνση: Ηλίας Βουδούρης.
Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της ΕΛΣ