Με την παράσταση "Cosi Fan Tutte" (Έτσι κάνουν όλες) του Wolfgang Amadeus Mozart συνεχίζεται το βραβευμένο πρόγραμμα "The Met: Live in HD"

Διεύθυνση ορχήστρας: James Levine
Σκηνοθεσία: Lesley Koenig
Σχεδιασμός: Michael Yeargan
Φωτισμοί: Duane Schuler
Ερμηνευτές:
Susanna Phillips (Φιορντιλίτζι), Isabel Leonard (Ντοραμπέλα), Danielle de Niese (Ντεσπίνα), Matthew Polenzani (Φεράντο), Rodion Pogossov (Γκουλιέλμο), Maurizio Muraro (Ντον Αλφόνσο)

Ο James Levine διευθύνει την πρώτη Live in HD παράσταση του αιχμηρού ρομάντζου του Mozart "Έτσι κάνουν όλες". Η κομψή σκηνοθεσία της Lesley Koenig παρουσιάζει τη Susanna Phillips και την Isabel Leonard στους ρόλους των αδελφών Φιορντιλίτζι και Ντοραμπέλα, οι Matthew Polenzani και Rodion Pogossov είναι οι μνηστήρες τους και η Danielle de Niese η καταφερτζού καμαριέρα τους Ντεσπίνα, ο Maurizio Muraro ο κυνικός Ντον Αλφόνσο.

"Έτσι κάνουν όλες", ή "Σχολείον εραστών" (Così fan tutte, ossia La scuola degli amanti) ονομάζεται μια όπερα σε δύο πράξεις του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, γραμμένη πάνω σε λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της όπερας μπούφα, δηλαδή της ιταλικής εύθυμης όπερας. Το έργο αφηγείται μια πολύ τολμηρή - για τα δεδομένα της εποχής - ιστορία ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων. Μολονότι στην πρεμιέρα (1790) γνώρισε θετική υποδοχή από το βιεννέζικο ακροατήριο, οι παραγωγοί επί ενάμιση αιώνα το θεωρούσαν "επικίνδυνο" για την κυρίαρχη ηθική και είτε απέφευγαν να το ανεβάσουν ή προτιμούσαν μια πιο "αφυδατωμένη" εκδοχή. Έπρεπε να φτάσει η δεκαετία του 1950 για να ξαναβρεί τη θέση του στο οπερατικό ρεπερτόριο, όμως από τότε αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς και πολυπαιγμένες όπερες.

Το "Έτσι Κάνουν Όλες" είναι η τρίτη (όλες στην ιταλική γλώσσα) και τελευταία όπερα που προέκυψε από τη συνεργασία του Μότσαρτ με τον Ντα Πόντε - είχαν προηγηθεί οι "Γάμοι του Φίγκαρο" και ο "Ντον Τζιοβάννι". Μάλιστα ο στίχος που έδωσε τον τίτλο (cosí fan tutte) αποτελεί επανάληψη μιας φράσης του Δον Μπαζίλιο απ' τους "Γάμους του Φίγκαρο". Παλαιότερα πιστευόταν πως γράφτηκε κατά παραγγελία του αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων, όμως η σύγχρονη έρευνα έχει ανατρέψει αυτήν την άποψη. Επίσης, χειρόγραφες παρτιτούρες που ανακαλύφθηκαν το 1994, δείχνουν μια ανολοκλήρωτη προσπάθεια του Αντόνιο Σαλιέρι να μελοποιήσει το ίδιο λιμπρέτο πριν το Μότσαρτ - ο Ντα Πόντε συνεργαζόταν και με τους δύο συνθέτες, οι οποίοι θεωρούνταν "άσπονδοι φίλοι" στους καλλιτεχνικούς κύκλους της αυστριακής πρωτεύουσας.

Όσον αφορά στην εκτελεστική πρακτική του έργου, οι σύγχρονες επιταγές αποκλίνουν από τις αυθεντικές. Ειδικότερα στους τύπους φωνής πλέον ακολουθείται η σύγχρονη πρακτική· ο Μότσαρτ ήταν πολύ πιο γενικός, προβλέποντας υψιφώνους για τους τρεις γυναικείους ρόλους, τενόρο για το Φεράντο και βαθυφώνους για το Γουλιέλμο και το Δον Αλφόνσο. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, διάφορες διανομές να ξεφεύγουν κι απ' τις δύο εκδοχές. Συχνά η Δέσποινα ερμηνεύεται από μεσόφωνο, όταν ο σκηνοθέτης επιθυμεί να της δώσει πιο δραματικό τόνο, πέρα από τα κατά βάσιν σουμπρετίστικα χαρακτηριστικά της. Επίσης συχνά για το Δον Αλφόνσο επιλέγεται βαρύτονος και για το Γουλιέλμο βαθύφωνος. Οι μόνοι ρόλοι που ακολουθούν οπωσδήποτε τον παραπάνω πίνακα είναι ο Φεράντο και η Φιορντιλίτζι, διότι είναι γραμμένοι σε τόσο ψηλή περιοχή που μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά από τενόρο και υψίφωνο αντίστοιχα.

Διάρκεια: 4 ώρες και 5 λεπτά

Η παράσταση θα προβληθεί σε Μυτιλήνη, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Λουτράκι, Βόλο, Καστοριά, Χανιά, Ρέθυμνο, Πάτρα, Λεμεσό.