Μια παράσταση με επιλεγμένα τραγούδια που αποτυπώνουν την εναλλαγή φωτός και σκοταδιού. Άλλοτε συνδέονται άμεσα και άλλοτε εμπνέονται από τις τελετές της Άνοιξης και όσων αυτή συμβολίζει: Από το ευρύ φάσμα της μουσικής παραλαβής για τα πάθη, ανθρώπινα και θεϊκά, τα οποία γίνονται ένα στο λαϊκό μοιρολόι της Παναγίας των γυναικών τη Μεγάλη Εβδομάδα, αφού η Παναγία τραγουδιέται σε όλη την Ελλάδα σαν μια από τις γυναίκες του χωριού που μοιρολογά το νεκρό γιο της. Τραγούδια για το πένθος αλλά και για τη χαρά της ζωής, της πολυπόθητης Ανάστασης που ανέκαθεν έδιναν και δίνουν νόημα στις ανοιξιάτικες τελετές. Από το τελετουργικό λαϊκό μοιρολόι της Παναγίας πριν το Πάσχα, έως τα δημοτικά και αστικά από τον Ελλαδικό χώρο, τα τελετουργικά της Μεσογείου, των Βαλκανίων για τις γιορτές της Άνοιξης, με θέματα όπως ο αποχωρισμός, η απώλεια, η μάνα που θρηνεί, η γυναίκα, η προσφυγιά, το πάθος, ο έρωτας και ο σεβντάς που συμβαδίζει με την Άνοιξη και κινητοποιεί την εναλλαγή των εποχών, ο θάνατος και η ζωή που σε κάθε της κύκλο ανασταίνεται και μας εκπλήσσει.

Η παράσταση εξερευνά τις τελετουργίες που χάνονται, από τα μοιρολόγια έως το γλέντι της παρέας, τις τελετουργίες που κυοφορούνται, τρέφονται και διαιωνίζονται μέσα από το βασικό κύτταρο του πολιτισμού, την παρέα, που ολοένα και περισσότερο σπανίζει στην εποχή του ατομικισμού και της ρομποτοποίησης. Εξετάζεται ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας των τελετουργιών στο σήμερα με στόχο την γνήσια ψυχική έκφραση, μακριά από ξεπερασμένα πλαίσια ανθρώπινης ματαιοδοξίας που εγκλωβίζουν. Μέσα από μικρότερες ανθρώπινες κοινότητες, χορωδίες και αυτοοργανωμένα συστήματα, με κοινή αισθητική, συνύπαρξη και ομαλή συνεργασία, παρουσιάζεται μια σύγχρονη τελετουργία με αναφορά στην Άνοιξη που, παρά τα εμπόδια, στο τέλος πάντα θα καταφθάνει για να μοιράσει ζωές.

Με τραγούδια, ποίηση και άλλες ανοιξιάτικες ιστορίες, η παράσταση επιχειρεί να ρίξει φως στα βαθιά σκοτάδια και ταυτόχρονα να προκαλέσει σκέψεις για την εκτυφλωτική λάμψη του ψεύτικου φωτός. Η παράσταση αφιερώνεται στον αγώνα των γονιών θυμάτων των Τεμπών, για να μην περάσει η αδικία και το παράλογο που βαφτίζεται λογικό στην εποχή μας, αλλά και για όλα τα "Τέμπη" της ζωής μας. Οι "τελετουργίες της Άνοιξης" έρχονται να μιλήσουν με αλληγορικό τρόπο για τα ανθρώπινα πάθη μας και να συμβολίσουν την αλλαγή που έρχεται μαζί με την Άνοιξη.

"Είμαι σκοτάδι κι είσαι φως κι έχουν κατάρα στείλει Κάποιοι θεοί να σμίγουμε μόνο αυγή και δείλι." *(Χαΐνης, Δ. Αποστολάκης)

Συμμετέχουν οι χορωδίες "Κοτζάμ" και "Λάκκος".

Μουσικοί:
Αστέρης Βαρβέρης: λάφτα, στεριανό λαούτο, κιθάρα
Σολ Λίκερτγουντ: τσέλο
Παναγιώτης Καπιζιώνης: μπουζούκι
Μαρία Κώτη: μουσική επιμέλεια, συντονισμός παράστασης, κρουστά, διεύθυνση χορωδίας

Συνδιοργάνωση, συνεπιμέλεια: Μουσείο "Θυραθεν"