Σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαλλούχου από τη Θεατρική Ομάδα Entremosotros Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης.
Πώς μπορούμε να συμφιλιώσουμε την υποχρέωσή μας προς τη μνήμη με την τόση απαραίτητη στη ζωή ανάγκη να ξεχνάμε; Καμία γενιά δεν υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει κάτι τόσο παράδοξο. Οι επιζώντες ήθελαν να εξιστορήσουν τα πάντα στους ζώντες: Τη μοναξιά και τη λύπη των θυμάτων, τα δάκρυα των μητέρων που οδηγηθήκαμε στην τρέλα, τις προσευχές των καταδικασμένων κάτω από τον πύρινο ουρανό. Είχαν ανάγκη να μιλήσουν για το παιδί εκείνο που κρυβόταν με την οικογένεια του, είχαν ανάγκη να μιλήσουν για τον άρρωστο ζητιάνο που κλεισμένος σε ένα βαγόνι για μεταφορές ζώων, άρχισε να τραγουδά σαν μια προσφορά προς τους συντρόφους του και για το μικρό κορίτσι που, αγκαλιάζοντας την αδελφή του, ψιθύρισε "μη φοβάσαι, εγώ δεν φοβάμαι". Ήταν δεκαπέντε χρονών το κορίτσι εκείνο, που προχώρησε προς το θάνατο χωρίς να το ξέρει. Καθένας από αυτούς αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταθέσει την μαρτυρία του. Καθένας από εμάς αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταγράψει κάθε ιστορία, κάθε περιστατικό. Αυτές ήταν οι επιθυμίες των αποθανόντων, η διαθήκη των νεκρών. Αφού ο αποκαλούμενος πολιτισμένος κόσμος δεν είχε ανάγκη την ζωή τους, τότε ας κατοικηθεί από τον θάνατο τους. Η χαμένη αθωότητα της Άννας Φρανκ είναι μια από αυτές τις μαρτυρίες.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία:
Γιάννης ΜαλούχοςΒοηθός σκηνοθέτη: Αλμπέρτο Σεβή
Σκηνικά: Αλμπέρτο Σεβή & Karen Apinian
Ενδυματολόγος: Ρικέτα Ταρφών
Μουσικοί: Ηλίας Ναχμίας & Μίνα Αμανατίδου
Ήχος & Φως: Ηλιάνα Ερρέρα – Εύα Σεβή
Κομμώσεις: dionyse Nikopolidis
Μακιγιάζ: Σέλυ Βεντούρα
Παίζουν:
Στελίνα Ζακάρ, Αλμπέρτο Σεβή, Αλίκη Άντζελ, Σολ Γκερσών, Σαλίνα Μαϊρ, Βάλια Χρυσοχόου, Χριστίνα Χαρατσίδου, Αλμπέρτο Πέρεζ,
Δαυιδ Ναχμίας, Χρήστος Βυρώζης
Σύνδεση μέσω facebook
Σύνδεση μέσω twitter
Σύνδεση μέσω google
Φίλτρα 
