Σύνδεση μέσω facebook
Σύνδεση μέσω twitter
Σύνδεση μέσω google
Δεν έχετε λογαριασμό; Εγγραφή
Κεντρικό μοτίβο της Έκθεσης είναι οι «ακραίοι» τόποι όπου ο Χώρος αλλάζει και ο άνθρωπος καλείται να σταματήσει την πορεία του ή να την συνεχίσει με άλλον τρόπο. Οι κορυφές των βουνών, οι ακτές, ο ορίζοντας κ.α., τόποι όπου συναντάμε τα άλλα πράγματα και η απουσία μετατρέπεται σε παρουσία ή το ανάποδο. Τόποι που αποτελούν τόσο κυριολεξίες όσο και μεταφορές, που ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό και το «κοινό». Ανάμεσα ή μάλλον ταυτόχρονα και τέλος και αρχή χωρίς κενό, βασανιστικά, χωρίς διαδοχή, ξανά και ξανά. Ζώα, Φυτά και Άνθρωποι, Βουνά, Θάλασσες και Ουρανοί, όλα γεμάτα μ’ ένα προαίσθημα αντίφασης αληθινής. Που διασώζει τα πράγματα.
Η συγκυρία είναι δεινή και δε μπορεί να μην αγγίζει την τέχνη. Εντούτοις υπάρχει μια μεγάλη παράδοση στις τέχνες να μιλάν με υπαινιγμούς και να ενδίδουν με τους όρους τους στα εκβιαστικά ζητήματα της ζωής και της Ιστορίας. Αυτό, μεταξύ άλλων, το υπαγορεύει η ανάγκη να μείνουν τα πράγματα ανοικτά, να παραμείνουν τα ανείπωτα στο τραπέζι. Η Τέχνη καλεί συχνά την αλλαγή των όρων της συζήτησης πέρα από τους εκβιασμούς της καθημερινότητας. Έτσι συμβάλλει στη δυνατότητα του ανθρώπου να υπάρξει.
Φίλτρα
