Σενάριο-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
Ερμηνείες: Στάθης Παπαδόπουλος, Κώστας Κοτσιανίδης, Παναγιώτης Χαρτοματζίδης, Δημήτρης Παπουλίδης, Θεοδώρα Τζήμου.
Δ/νση φωτογραφίας: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μουσική: Άκης Δαούτης
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου
Διάρκεια: 90 λεπτά

Μια παρέα Ρωσσοπόντιων έφηβων μεταναστών από το Καζακστάν (Έλληνες ομογενείς) κατοικούν μαζί με τους γονείς τους στα υποβαθμισμένα προάστια της Αθήνας  που οριοθετούν την«άκρη της πόλης», όπου μόνο εκεί τόσο οι ίδιοι όσο και οι γονείς τους θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά. Οι γονείς ως γαλουχητές των παιδιών τους ψάχνουν τους νόμιμους τρόπους για να μπορέσουν οι οικογένειες τους να ορθοποδήσουν. Τα –μόλις όμως μια ανάσα πριν την ενηλικίωση– παιδιά τους είναι «ιπτάμενα»: περιτριγυρίζουν στο μουντό, στενό, άχαρο περιβάλλον της ακρό-πολης  που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν χωρίς να ξέρουν καλά-καλά το γιατί, κι από εκεί, πνιγμένοι, εφορμούν στο κέντρο των πραγμάτων, διεκδικώντας τη θέση των ονείρων τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Τους λείπουν τα μέσα και γι’ αυτό δοκιμάζονται αρχικά στα ηλιοκαμμένα μεροκάματα της οικοδομής, κι αργότερα στις κλοπές, την πορνεία και την προστασία. Μέσα στη ζωή τους είναι και οι ναρκωτικές ουσίες ως συναισθηματικό καταφύγιο και παραισθητική διέξοδος. Τα όνειρά τους ασφυκτικά συνωστισμένα θα στραγγίξουν τις ζωές τους, με αποτέλεσμα ο χαμηλός ορίζοντας τους να χαμηλώσει ακόμα περισσότερο, τόσο που σαν αυτόνομη σκιά θα ξεγλιστρήσει και θα φύγει.

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ήδη από την πρώτη μεγάλου μήκους κινηματογραφική ταινία του, διαλέγει τη θεματική πορεία της προβληματικής του: τους μετανάστες και το αντίξοο ελληνικό περιβάλλον. Άλλωστε δε θα μπορούσε να προταχθεί κάτι άλλο μιας και η ίδια του η καθημερινότητα γεμίζει από τη βιωματική του επαφή με τους ξένους. Όπως ο Γιώργος Κόρρας και ο Χρήστος Βούπουρας, έτσι και ο Γιάνναρης αποτελεί μια περίπτωση σκηνοθέτη που δε σπρώχνει τις ιστορίες του μέσα από «τη φαντασία του γραφείου». Σαν σημείο εκκίνησης της πρώτης του κινηματογραφικής ταινίας ορίζει, λοιπόν, την άκρη της πόλης. Η οριακή αυτή τοποθεσία αποτελεί το σημείο εκκίνησης για την κινηματογράφηση των πραγματικών μεταναστών (οι ίδιοι υποδύονται τους ρόλους των χαρακτήρων τους), με κεντρικό χαρακτήρα τον Ποντ τον Ρώσσοποντ που οι φίλοι του τον φωνάζουνε Σάσια (Στάθης Παπαδόπουλος). Όσο κι αν η επίσημη κινηματογραφική γνωμάτευση επιμένει να εντάσσει την ταινία καθαρά στο γένος της μυθοπλασίας,  θαρρείς τελικά πως το εκτόπισμα της σκηνοθετικής ματιάς του Γιάνναρη στην ουσία καταλύει τον επιθετικό προσδιορισμό «συμπτωματική» μπροστά από τη λέξη «ομοιότητα», αναδίδοντας την τολμηρότητα ενός οξύ ντοκυμανταίρ που δε σε προκαλεί αλλά σε συν-ταράσσει καθώς επίσης την ίδια στιγμή σε συν-αρπάζει με το στυλ της κινηματογραφικής γραφής του αλά western. Στην Αμερική το κινηματογραφικό είδος του «Film-Noir» άφησε να κυκλοφορήσει μέσα στο αστικό περιβάλλον του όλη η παράδοση του Φαρ-Γουέστ και συνεπώς του αντίστοιχου κινηματογραφικού είδους του «Western», στο Από την άκρη της πόλης, όμως, το αστικό western και μάλιστα εν είδει ντοκυμανταίρ είναι το ατόφιο δράμα των μεταναστών έξω από στυλιστικές, ατμοσφαιρικές προτάσεις.
(κείμενα: Μάριος Παπαγεωργίου)