Μόνο μία σελίδα. Χωρίς καθορισμένα όργανα, χωρίς ξεχωριστές πάρτες. Πενήντα τρία μουσικά μοτίβα, ως επί το πλείστον μικροσκοπικά. Χωρίς αντίστιξη. Χωρίς εμφανή μορφή. Σκόρπιες οδηγίες, με πολλές πτυχές να αφήνονται εσκεμμένα ασαφείς. Χωρίς σημάδι ρυθμού. Και ένας τίτλος λακωνικός στο έπακρο: In C.

Στο In C o Riley προτείνει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ του ατόμου και της ομάδας, η οποία είναι βαθιά ριζωμένη στις αμερικανικές παραδόσεις και πρωτοφανής στη μορφή της. Απαιτεί από τους παίκτες της υψηλό βαθμό ατομικής ευθύνης. Ανεξάρτητα από το πόσοι ερμηνευτές συμμετέχουν, πρέπει να ακούν προσεκτικά ο ένας τον άλλον για να έχει πιθανότητες επιτυχίας η παράσταση. Κάθε μουσικός πρέπει να αποφασίσει πόσες φορές θα επαναλάβει, πότε θα μεταβεί στην επόμενη ενότητα, πότε θα σταματήσει και πότε θα επιστρέψει, ποια δυναμική και εγγραφή ταιριάζει περισσότερο στο υλικό που παίζεται κάθε στιγμή, πότε θα ενταχθεί από κοινού με μεγαλύτερα γκρουπ και πότε να σταθεί έξω από την ομάδα. Η μουσική είναι το αποτέλεσμα μιας ομαδικής απόφασης, αλλά κάθε οντότητα διατηρεί τον ξεχωριστό χαρακτήρα και την αυτονομία της, ένας μεγάλος φόρος τιμής στα ιδεώδη του ατομικισμού και της δημοκρατίας. Πράγματι, μπορεί κανείς να δει το κομμάτι ως άσκηση αναρχίας, αν και με την πιο καλοήθη και εποικοδομητική μορφή.

Αλλά το In C είναι επίσης προϊόν κοινότητας. Αυτή η πράξη ακρόασης υπονοεί ότι όλοι οι παίκτες αφοσιώνονται στο μεγαλύτερο καλό του κομματιού, ότι όχι μόνο ακούν την αλληλεπίδρασή τους με τους άμεσους γείτονες, αλλά ακούν και την επιρροή των πράξεών τους στο συνολικό έργο. Πρέπει να ακούει κανείς τις άκρες του κομματιού καθώς παίζει και να προσαρμόζει τη λήψη αποφάσεων στην πραγματική βούληση της συλλογικότητας. Υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το In C είναι μια μουσική οικολογία, όπου ένα δίκτυο σχέσεων αναδεικνύει ένα συνεχώς εξελισσόμενο αισθητικό προϊόν που έχει το δικό του γενετικό σχέδιο, αλλά δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί ακριβώς. Αυτή η διασταύρωση πολιτικής και βιολογικής μεταφοράς δεν είναι αυθαίρετη: στην Αμερική, η σχέση μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπογενούς κόσμου ήταν πάντα ένα άμεσο, χειροπιαστό ζήτημα.

Το Ergon Ensemble δημιουργήθηκε το 2008 με στόχο την παρουσίαση και διάδοση του έργου συνθετών από τον 20ο και τον 21ο αιώνα. Η μεγάλη ευελιξία του, η ακρίβεια των εκτελέσεων και το ταλέντο των μουσικών που το απαρτίζουν, έχουν οδηγήσει σε εξαιρετικές κριτικές και ευρεία αποδοχή από το κοινό. Διαθέτοντας έναν βασικό πυρήνα μουσικών που ενισχύεται ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε πρότζεκτ, το Ergon Ensemble έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Σημαντική είναι επίσης η παρουσία του σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ Αθηνών, το SNF Nostos και το Suså Festival της Δανίας.