Το Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος παρουσιάζει τη "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου.

Η σκοτεινή εκδοχή της Στέλλας. Ένας κόσμος που δεν είναι όπως τον μάθαμε. Δεν είναι ωραιοποιημένος. Ένα σύμπαν σκληρό, αδυσώπητο. Χαμαιτυπεία, μπαρμπουτάδικα, τεκέδες, νταήδες, μάγκες, ρεμπέτες, αγαπητικοί, πορτοφολάδες και κλέφτες των λιμανιών. Ο φόνος σε ημερήσια διάταξη. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Η Στέλλα δεν είναι μια Σταρ. Είναι τραγουδιάρα σε ταβέρνα. Μια ταβέρνα που τη λένε "Μαρία" και έχει για μόνη φιλοδοξία τη μέρα που θα μετονομαστεί σε νυχτερινό κέντρο "Το όνειρο". Το μαγαζί δεν σφύζει από κόσμο, το πάλκο δεν έχει όλα τα όργανα, η επιχείρηση πάει για φούντο. Ο κόσμος μαζεύεται μόνο απ’ έξω για να ακούσει τις κοπέλες να τραγουδάνε ή για να πάρει που και που και λίγο μάτι. Τι να κάνουν, δεν έχουν μία.

Αγαπητικοί της κάνουν δώρα. Ο Αλέκος, που της χάρισε το πιάνο, δεν είναι ο ευαίσθητος γιατρός του Αλεξανδράκη, αλλά ένας κακομαθημένος νεαρός ντόκτορας που πιστεύει πως μπορεί να πάρει τη Στέλλα από τον βούρκο και να τη φέρει στα μέτρα του, να της βρει μια θέση στην καλή κοινωνία. Ο Μίλτος, δεν είναι ο δημοφιλής ποδοσφαιριστής του Φούντα, αλλά ένας οδηγός φορτηγού σε λατομείο, μεγαλωμένος μέσα στους δυναμίτες, που για να ξεχρεώσει ο ίδιος τα χρέη του, η Στέλλα πουλάει το πιάνο του Αλέκου.

Βαθιά πρωτοπόρος και σύγχρονος, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μας συστήνει το δίδυμο Στέλλα ~ Μίλτος, την εποχή ακριβώς που στην άλλη πλευρά του ατλαντικού ο Τέννεσι Γουίλιαμς δημιουργεί τους Μπλάνς και Κοβάλσκι, στο "Λεωφορείο ο Πόθος". Η "Στέλλα" του Καμπανέλλη δεν είναι το αρχέτυπο μιας Femme Fatale. Δεν είναι η μοιραία γυναίκα. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Η Στέλλα είναι η Femme Libre. Μια γυναίκα ελεύθερη, μια γυναίκα που δεν συμβιβάζεται, δεν καταπιέζεται, δεν υποχωρεί. Μια γυναίκα που αντιστέκεται σε μια ολόκληρη κοινωνία και στο καλούπι που αυτή της ετοιμάζει. Όχι από ιδιοτροπία, αλλά για δίψα προς τη ζωή. Εκείνη, όπως και όλοι οι ήρωες του Καμπανέλλη, έρχεται από το παρελθόν, όχι απλώς για να επαναφέρει μια εικόνα ή μια δύναμη που έχουμε ξεχάσει, αλλά για να δώσει λίγο φως στις προκαταλήψεις που μας στοιχειώνουν. Να μας θυμίσει ότι είμαστε πλασμένοι από μνήμες και βιώματα.

Που βρίσκεται η ελευθερία του ατόμου; Ποια είναι η ταυτότητα μας; Ποιοιείμαστε πραγματικά και τι θέλουν οι άλλοι να γίνουμε; Έννοιες και αξίες όπως "ισότητα", "ελευθερία", "τιμή", "προδοσία" θίγονται με αριστουργηματικό τρόπο στο σπουδαίο έργο του γεννήτορα του ελληνικού, μεταπολεμικού θεάτρου.

Ο Δημήτρης Λάλος και μια ομάδα νέων ηθοποιών, με σεβασμό και αγάπη προς το κείμενο, δίνουν στη "Στέλλα" σάρκα και οστά, οδηγώντας τη σπουδαία ερωτική τραγωδία σε μια ανάγνωση που αποπειράται να σκιαγραφήσει την ψυχολογία του νεοέλληνα.

Συντελεστές:
Κείμενο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Σκηνογραφία: Μιχάλης Σαπλαούρας
Κοστούμια: Άννα Παπαθανασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κρίστελ Καπερώνη
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Art Direction Φωτογραφιών: Άννα Παπαθανασίου

Παίζουν:
Ξένια Αλεξίου, Γιώργος Γερονιμάκης, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελόνη, Χριστίνα Μαριάννου, Πάνος Νάτσης, Γιάννα Τζερμιά, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν

Διάρκεια: 120 λεπτά