Ο Δήμος Αθηναίων παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση της Μυρτώς Ξανθοπούλου με τίτλο Καταιγίδα (δεν έχω στυλό). Την έκθεση διοργανώνει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης "Αγγελική Χατζημιχάλη", στο πλαίσιο του Culture is Athens/Πολιτισμός είναι η Αθήνα, από τις 26 Οκτωβρίου έως τις 27 Νοεμβρίου 2022. Η έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Outset Contemporary Art Fund (Greece) και τη συνεργασία του Εργαστηρίου Φιλοσοφίας και Φωτογραφίας. 

Πρόκειται για μια site-specific εγκατάσταση με θέμα τη χειρωναξία, την ύλη και τον λόγο και το πώς αλληλοσυμπληρώνονται στην αναζήτηση νοήματος. Παρουσιάζεται στο σπίτι-μουσείο μιας εμβληματικής γυναίκας που ανέδειξε την αξία και τον πλούτο της χειρωνακτικής τέχνης στην Ελλάδα.

Στην πέμπτη ατομική της έκθεση η Μυρτώ Ξανθοπούλου κατασκηνώνει προσωρινά στο σπίτι της Αγγελικής Χατζημιχάλη. Η έκθεση, που σχεδιάστηκε ειδικά για το μουσείο, περιλαμβάνει μια σειρά γλυπτά και ένα βίντεο, τα οποία απλώνονται σε τρεις συνεχόμενες αίθουσες. Στην κεντρική αίθουσα, πάνω από το περίτεχνο τζάκι, δεσπόζει μια σύνθεση με ριζόχαρτα ζωγραφισμένα με μπλε στυλό. Η φράση "Η βρύση στάζει", που αναγράφεται με μεγάλα γράμματα στην επιφάνειά τους, στέλνει ένα προειδοποιητικό μήνυμα το οποίο δεν χρήζει απαραίτητα αποκωδικοποίησης. Άλλωστε για την Ξανθοπούλου η γλώσσα είναι κώδικας· όταν γράφει μια φράση εννοεί πάντα κάτι άλλο.

Αντίστοιχα, σύμφωνα με την ίδια, η "Καταιγίδα" μπορεί να σημαίνει πολλά: "Ο τίτλος έχει μια καθετότητα. Η καταιγίδα μπορεί να είναι το κλάμα, ένα ξέσπασμα, μια αλληλουχία γεγονότων, συναισθημάτων, λέξεων, ένα φυσικό φαινόμενο που, όσο διαρκεί, οτιδήποτε άλλο μοιάζει να σταματά. Η λέξη έχει κάτι το δραματικό, αλλά και μια υπερβολή, κάτι σχεδόν αστείο (όλοι θα σκεφτούν το τραγούδι του Αντύπα). Εκφράζει και ταυτόχρονα υπονομεύει το δράμα". Η καλλιτέχνις διευκρινίζει ότι βλέπει όλα τα έργα της ως κείμενο:

Το αδιευκρίνιστο δράμα της Ξανθοπούλου είναι η σωματική ταλαιπωρία που βιώνει φτιάχνοντας τις αποσκευές-κατασκευές της, όπου συνυπάρχουν η προχειρότητα με την επίμονη και κοπιώδη χειρωναξία. Χαρτιά συσκευασίας βουτηγμένα σε κόλλα και λαδομπογιά, γύψινες βάσεις που εκφράζουν το δίπολο ελαφρύ/βαρύ, ένα μικρό περίπτερο με πλαστικό στέγαστρο, θραύσματα λέξεων και αποσπάσματα, μακετόξυλα, μακετόχαρτα, καλάμια-αντηρίδες, χαρτιά με ίχνη από τα χέρια της καλλιτέχνιδας, λέξεις γραμμένες με βερνίκι νυχιών, χαρτοκοπτική με σπρέι σε χαρτί, μια κατασκευή από τσιγαρόχαρτο που μοιάζει με διαστημόπλοιο το οποίο προσγειώθηκε στην τραπεζαρία – όλα αυτά συνθέτουν μια έκθεση στην οποία κυριαρχούν η υλικότητα και η γλώσσα, η σωματικότητα και η φροντίδα.

Πολλά από τα αντικείμενα που ενσωματώνονται σε αυτά τα γλυπτά εμφανίζονται σε πρώιμη μορφή στα βίντεο που τραβάει με το κινητό της και ανεβάζει ως Instagram Stories. Πρόκειται για μια συλλογή μικρών χειρονομιών, πλάνων και λόγου, όλα μαζί πλεγμένα σαν ένα εργόχειρο. Στο δεκάλεπτο βίντεο "100 καρατιές" (2021-22), που εκτίθεται κι αυτό ως μέρος μιας κατασκευής, ο λόγος λειτουργεί όπως η ύλη στα γλυπτά.

Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει ο Χριστόφορος Μαρίνος, ιστορικός τέχνης, επιμελητής εκθέσεων και δράσεων του ΟΠΑΝΔΑ.