Η έκθεση "Abandoned Cartographies and Other Odd Hours" διερευνά αχαρτογράφητες περιοχές του υποσυνείδητου, διαμορφώνοντας ένα σύνολο αναζητήσεων που υπερβαίνει τον ορθολογισμό, την τάξη και την αφηγηματική συνοχή. Εστιάζει σε βιωματικές εμπειρίες που δεν οριοθετούνται από τη συνειδητή αντίληψη ή την πληροφορία, αλλά, αντίθετα, ανοίγουν νέους δρόμους ενδοσκόπησης, αποκαλύπτοντας αθέατες πτυχές του ψυχισμού. Παράλληλα, ενεργοποιεί ερεθίσματα που ανασύρουν θαμμένες αναμνήσεις και ανησυχίες.

Συνομιλώντας με βασικούς εννοιολογικούς άξονες του Σουρεαλισμού, η έκθεση εξετάζει την αποσύνδεση του εαυτού από το εξωτερικό περιβάλλον και τις καθιερωμένες δομές σκέψης. Αντί να προσεγγίζει τον Σουρεαλισμό ως απλώς μια αισθητική κατηγορία, εμβαθύνει στις θεμελιώδεις αρχές του, αντιμετωπίζοντάς τον ως μια κατάσταση του νου—έναν τρόπο δημιουργίας που αναδεικνύει το κρυφό, το αινιγματικό και το ανεξιχνίαστο. Σε αυτό το πλαίσιο, οι καλλιτέχνες απομακρύνονται από την απεικόνιση του ονείρου και την πιστή αναπαράσταση εξωλογικών καταστάσεων, εστιάζοντας στην αποσταθεροποίηση και την εσωτερική σύγκρουση.

Τα έργα της έκθεσης περιστρέφονται γύρω από την έννοια της αφηρημένης νοηματοδότησης, αξιοποιώντας αισθητικούς και εννοιολογικούς μηχανισμούς όπως η έλλειψη προσανατολισμού, η διάσπαση μορφής και περιεχομένου και η χρήση ανοίκειας εικονογραφίας. Βρίσκοντας θέση στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού, τοποθετούν αλλόκοτα ή δυσοίωνα σκηνικά μέσα σε ονειρικά ή εφιαλτικά πλαίσια.

Επαναλαμβανόμενα μοτίβα λειτουργούν ως δίνες του υποσυνείδητου ή ενστικτώδεις χειρονομίες που πυροδοτούν ελεύθερους συνειρμούς μέσα από αμφισημίες και διαρκώς μεταβαλλόμενες προοπτικές. Οπτικές ψευδαισθήσεις ενθαρρύνουν τους θεατές να αμφισβητήσουν την αντίληψή τους για την πραγματικότητα, μέσα από αλλοιώσεις και φευγαλέες διαστρεβλώσεις. Παράλληλα, η γλώσσα εμφανίζεται αποσπασματικά, με λέξεις που αναδύονται ως αυθόρμητα ίχνη του ασυνείδητου, παραπέμποντας στην αυτόματη γραφή.

Η σχέση με τον χώρο διαταράσσεται, ενισχύοντας την αίσθηση του ατελούς και της διαρκούς μετατόπισης. Ορισμένα έργα λειτουργούν ως αντιφατικά ψυχογραφήματα, καταγράφοντας γνώριμα αλλά και ταυτόχρονα απόκοσμα περιβάλλοντα που συγχέουν το οργανικό με το ανόργανο. Το υδάτινο στοιχείο εμφανίζεται επανειλημμένα, συχνά ως καθρέφτης του υποσυνείδητου, όπου σχήματα αναδιπλώνονται, παραμορφώνονται ή χάνονται στην επιφάνειά του.

Χωρίς να περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο πεδίο έκφρασης, η έκθεση εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα μέσων και τεχνικών, ενσωματώνοντας ζωγραφική, γλυπτική, εικαστική εγκατάσταση, έργα σε χαρτί, φωτογραφία, βίντεο, ήχο και ποίηση. Μέσα από ρευστές υλικότητες και ακαθόριστες φόρμες, οι αυστηρές ερμηνείες παρακάμπτονται και το νόημα αιωρείται στα όρια της αντίληψης.

Επιμέλεια: Ντίνος Χατζηραφαηλίδης

Συμμετέχουν οι:
Έλλη Αντωνίου, Γιώργος Γιατρομανωλάκης, Κωνσταντίνος Λιανός, Στεφανία Στρούζα, Δημήτρης Ταμπάκης, Σωκράτης Φατούρος, Δέσποινα Χαριτωνίδη, James Fuller, Shambhavi Kaul, Louis-Philippe Scoufar.

Eγκαίνια: Παρασκευή 4 Απριλίου στις 19:30