Στα τέλη του 20ου αιώνα, η Donna Haraway παρουσίασε το δοκίμιο "A Cyborg Manifesto" σε μια προσπάθεια "να οικοδομήσει έναν ειρωνικό πολιτικό μύθο, πιστό στον φεμινισμό, τον σοσιαλισμό και τον υλισμό" όπως αναφέρει η ίδια. Προκειμένου να μιλήσει για την καπιταλιστική τεχνοκρατική πολιτική και τις πιθανότητες συνδέσεων του σοσιαλιστικού φεμινισμού με την επιστήμη και την τεχνολογία, η Haraway σηματοδοτεί τον υβριδικό οργανισμό ενός cyborg ως ιστορικό σηματοδότη των μεταβαλλόμενων συνθηκών που βιώνουν οι γυναίκες το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αλλά ακόμη περισσότερο, των μεταβολών που αναμένουν για τον επόμενο αιώνα.

Το "Paradoxical e-Traditions" βασίζεται στο ίδιο ειρωνικό ύφος, ως μία έκθεση που παίρνει ως αφετηρία θέματα που τίθενται στο δοκίμιο της Haraway, μέσα από το πρίσμα των σημερινών κοινωνικοπολιτισμικών συνθηκών - στην αυγή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Επανεξετάζοντας το δοκίμιο σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές σχέσεις και ενσωματώσεις είναι συνυφασμένες με αναδυόμενες τεχνολογίες, δομώντας ιστορικές αλλαγές, οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες αποκαλύπτουν την παραδοξότητα του να ζουν σε μια κουλτούρα "καπιταλιστικής ψηφιοποίησης". "Μία κουλτούρα, η οποία ορίζεται από το παγκόσμιο αρχείο πληροφορικής στο οποίο είμαστε όλοι συνεχώς συνδεδεμένοι, που προωθεί μια ονειρική κατάσταση στην οποία μπορούμε να έχουμε και να είμαστε ό,τι επιθυμούμε ταυτόχρονα" ("Cloud Time" Dean Lockwood & Rob Coley ). Το project συγκεντρώνει έργα και περφορμανς που αναφέρονται στην εξέλιξη της σχέσης του ανθρώπου με τη μηχανή, της αναδυόμενης υπολογιστικής τεχνολογίας και της σχέσης της με ότι είναι διαχρονικά αντιληπτό ως πολιτισμική παράδοση στις κοινωνίες.

Παίρνοντας ως βάση τη συναισθηματική αντίσταση των κοινωνιών να ακυρώσουν δυαδικότητες ή να αποδεχτούν καινοτομίες που μπορεί να αμφισβητούν ότι συνήθως νοείται ως εγγενής παράδοση -σύμφωνα με την περιοχή και τον τρόπο ζωής τους- οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες εφαρμόζουν διαφορετικά μέσα, χρησιμοποιώντας -ότι συνήθως θεωρείται- "παραδοσιακή" πρακτική, όπως το κέντημα και το σχέδιο παρουσιάζοντας τα ως μορφές τέχνης προσαρμοσμένες σε ένα σύγχρονο πλαίσιο παραγωγής και διάδοσης τέχνης, εμπλέκοντας τα με νέα μέσα όπως σύγχρονα και πρώιμα υπολογιστικά γραφικά, ώστε να τονίσουν τις προκλήσεις προσαρμογής στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών. Μία επαναλαμβανόμενη συστροφή μεταξύ ψηφιακού και φυσικού, παρελθόντος και μέλλοντος ως σκιαγράφηση του παρόντος. Στοχάζοντας πάνω στην ιδέα του κόσμου των cyborg όπου "οι άνθρωποι δεν φοβούνται την κοινή συγγένειά τους με ζώα και μηχανές, δεν φοβούνται τις μόνιμα μερικές ταυτότητες και τις αντιφατικές απόψεις"το project εξετάζει, την κοινωνική αντίληψη για τις ταυτότητες φύλου, την αντιπροσώπευση θυληκοτήτων στην ιστορία της τέχνης, την έμφυλη διάσταση της τεχνητής νοημοσύνης, και οικολογίες του μέλλοντος ως εν δυνάμει ("επινοημένες") παραδόσεις.

Παράλληλα με την ομαδική έκθεση θα ανακοινωθεί και ένα δημόσιο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει performances, προβολές ταινιών.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Μαρίνα Βελησιώτη, Ίρια Βρεττού, Κυριακή Γονή, Μαρίνα Καρέλλα, Georgia Fambris, Maïa Izzo-Foulquier, Erica Scourti, Nicolas Sassoon, Evann Siebens, Theo Triantafyllidis.

Επιμέλεια: Γεωργία Λιάπη

Εγκαίνια: Τρίτη 12 Απριλίου, 2022, 17:00 22:00.