H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός την έκθεση φωτογραφίας "Documents of Breathing" (Τεκμήρια Αναπνοής) της Πάσκουα Βοργιά και του Παύλου Φυσάκη. 

Η έκθεση δίνει νέα πνοή σε αρχειακά ίχνη, οικογενειακά κειμήλια, ιστορικά ντοκουμέντα, όλα όσα αποτελούν δηλαδή "τεκμήρια αναπνοής". Οι ίδιοι περιγράφουν το έργο τους ως μια συλλογή από θραύσματα μνημοσύνης που ανευρίσκονται και δομούνται με τρόπο συνειρμικό, προσωπικό και συλλογικό.

Ο τίτλος της έκθεσης, δανεισμένος από ένα αρχαίο αιγυπτιακό ταφικό κείμενο, ένα ξόρκι δηλαδή που δίνει στον νεκρό το δικαίωμα στη μεταθανάτια ζωή, δηλώνει την αρχειακή διάσταση του έργου αλλά και μια εσωτερική αντίφαση. Ενώ τα Τεκμήρια Αναπνοής είναι τεκμήρια πνοής και δημιουργούν ένα άνοιγμα προς τη ζωή, ταυτόχρονα συνομιλούν με τους νεκρούς. Στις επιβιώσιμες εικόνες που συλλέγουν και υπομνηματίζουν η Πάσκουα Βοργιά και ο Παύλος Φυσάκης, το παρόν και το παρελθόν, το προσωπικό και το συλλογικό είναι αδιαχώριστα.

Ένα έργο θεωρητικά τεκμηριωμένο. Αυτό το "ανοιχτό αρχείο", όπως το ονομάζουν, χωρίζεται σε δέκα κεφάλαια (The Last Version, Chronos, Dream City, Denkraum, Logos, Pathos, Sacred & Profane, Pothos, Θάνατος, The Afterlife) και αναφέρεται σε δύο ανολοκλήρωτα πρότζεκτ του μοντερνισμού: το Passagen-Werk (1927-40) του Walter Benjamin, μια εργασία για την αστική ζωή στο Παρίσι του 19ου αιώνα αποτελούμενη από αυτούσια και σχολιασμένα παραθέματα, και το Bilderatlas Mnemosyne (1925-29) του Aby Warburg, μια οπτική εγκυκλοπαίδεια που αποσκοπούσε στην ενεργοποίηση της μνήμης και της φαντασίας του θεατή, καθώς και στην κατανόηση της "μεταθανάτιας ζωής της αρχαιότητας".

Ο Χριστόφορος Μαρίνος, ιστορικός τέχνης και επιμελητής, αναφέρει, μεταξύ άλλων,  στο σημείωμά του στην έκδοση που συνοδεύει την έκθεση: "Τα "Τεκμήρια Αναπνοής" είναι ένα κατεξοχήν αφομοιωτικό έργο. Δεν αναφέρεται σε τετελεσμένα γεγονότα. [...] Ο θεατής καλείται να περιηγηθεί στα δέκα κεφάλαια της έκθεσης φτιάχνοντας με αυτές τις ετερόκλητες εικόνες μια πειστική συνάφεια, μια αφήγηση που να τον αφορά και με την οποία να ταυτίζεται. Στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Ρέθυμνο, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε η έκθεση το 2022, ο θεατής ακολουθούσε μια διαδρομή ανακαλύπτοντας σταδιακά τις εικόνες κατά την περιήγησή του στις αίθουσες του μουσείου. Στον Παρνασσό παρουσιάζεται μια εναλλακτική εκδοχή, που λαμβάνει υπόψη την αισθητική και την ιστορία του εκθεσιακού χώρου. Τώρα πια έχεις την ευκαιρία να δεις τις εικόνες συγκεντρωμένες, ως μέρος μιας ιδιωτικής πινακοθήκης, που αποτελεί κατάλοιπο ενός ονειρικού κόσμου. [...]"

Συντελεστές
Διοργάνωση Έκθεσης: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Kolektiv8
Επιμέλεια: Πάσκουα Βοργιά, Παύλος Φυσάκης
Επιμελητικό Κείμενο: Χριστόφορος Μαρίνος
Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός: Πάνος Δραγώνας
Γραφιστικός Σχεδιασμός: Ιωάννης Μαρκάκης
Επεξεργασία Βίντεο: Νίκος Μάρκου
Κατασκευή Βιβλίου-Koυτιού: Ευαγγέλια Μπίζα
Οργάνωση Παραγωγής: Έλενα Ντόσα
Συντονισμός Εγκατάστασης, Art Handling: Βαγγέλης Τάτσης
Εκτυπώσεις Έργων: Παύλος Φυσάκης
Κάδρα: Sdralis Artworks
Κατασκευή Δωματίου: Fanol Ndoni