.«να μη μάθει ποτέ η Μυρτώ
τα αίτια του θανάτου μου.
Μπορείτε να της πείτε
πως δεν άντεξα την άνοιξη ή πως πέρασα με κόκκινο.
Ναι. Αυτό είναι πιο πιστευτό.
Με κόκκινο. Αυτό να πείτε».

Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου «Πέρασα» με κόκκινο» εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου, που φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον αδόκητο χαμό της, ανεβαίνει στις 30 Ιανουαρίου, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».

.Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα.

Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώ το που δεν έζησα".

Αυτή ήταν η Κατερίνα Γώγου. Έγειρε σαν ιτιούλα. Και ήταν μόνο 53 χρόνων, αλλά από «αιώνες λυπημένη». Με το έργο της η Κατερίνα Γώγου προβάλει οξύτατα τη διαμαρτυρία και την αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη ζωή. Άνθρωπος ασυμβίβαστος, μέσα από τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, αλλά την τελευταία στιγμή στρέφει την πλάτη στη ζωή και το σύστημα, εξουθενωμένη από ένα βαθύ αίσθημα ματαιότητας. ΄Ετσι, ένα πρωί άνοιξε την πόρτα και χάθηκε παίρνοντας μαζί της «τ΄ όνειρο της επανάστασης».

Το έργο της έρχεται σήμερα να συναντήσει το «μαύρο», την κραυγή αγωνίας, απελπισίας, τις σημερινές ανάγκες και να οραματισθεί μαζί μας, το μέλλον. Όπως το οραματίστηκε, όπως το οραματιζόμαστε.
«Αγαπούσε τη ζωή» -σημειώνει στο πρόγραμμα της παράστασης η συγγραφέας- «ενώ ταυτόχρονα δεν την άντεχε. Για κάποιους λόγους, συντηρούσε ζωντανή μια πληγή, αφηνόταν σαν καλαμιά ευλύγιστη, που όμως δεν έσπασε ποτέ σ' αυτό που λέγεται μοίρα. Ρημαγμένη αλλά ζόρικη. Καμωνόταν πως ζούσε αυτή τη ζωή κι ετοίμαζε την άλλη. Ένα χάρτινο καραβάκι, ήταν που ταξίδευε σε πείσμα όλων. Αυτό που σε άλλους μοιάζει απελπισία, για εκείνη ήταν απελευθέρωση. Πράξη και όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, άσπρο και μαύρο».

Ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης σημειώνει «Πίσω από θαμπό τζάμι η φιγούρα. Πηγαινοέρχεται, ανάβει τσιγάρο, κάθεται, μια λέξη στο χαρτί, μετά σηκώνεται. Η στάχτη απ' το τσιγάρο πέφτει στο πάτωμα. Στις σκιές του δωματίου ο χρόνος δεν βιάζεται,  περιμένει. Ανάβει άλλο τσιγάρο. Το ξέρει ότι είναι εκεί, στο δέρμα της ο χρόνος, νοιώθει την αδημονία του. Στέκεται κάτω απ' το φως. Μετράει και ξαναμετράει. Υπολογίζει παρουσίες, απουσίες, κρατάει σημειώσεις με το νου, κανονίζει αυτά που πρέπει να γίνουν, πότε πρέπει να γίνουν, κι ύστερα. θλίβεται. Τα περισσότερα πράγματα δεν ήρθαν στην ώρα τους, ξέφυγαν. Κοιτάζει το ρολόι του τοίχου. Δείχνει λάθος χρόνο. Γυρίζει αλλού το πρόσωπο. Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος του ρολογιού ψεύδεται, αγγίζει τα όρια του παρά φύση, μια υποτυπώδης ανάγκη, κοροϊδεύει τους ανθρώπους.  Έτσι είναι, Αικατερίνα».

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, σκηνικά - κοστούμια: Κοραή Δαμάτη
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Φωτισμοί: Θανάση; Σταυρόπουλος.

Τους ρόλους ερμηνεύουν:
Μελίνα Βαμβακά, Στέλιος Γεράνης, Τζένη Κόλλια και Κατερίνα Φωτιάδη.