Η έκθεση «Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης-Άγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της» και από τη Συλλογή του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη, η τελευταία μεγάλη εκδήλωση που διοργανώνει το Μουσείο με έργα του, πριν από την έναρξη των εργασιών για την επέκταση των κτιριακών του εγκαταστάσεων, έχει πολλαπλή σημασία. Με την έκθεση αυτή θελήσαμε να αποχαιρετήσουμε το παλαιό μουσείο παρουσιάζοντας στο κοινό μερικά μόνο από τα σημαίνοντα έργα που θα βρουν τη θέση τους στις μόνιμες συλλογές μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της επέκτασης. Η νέα Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, διαθέτοντας διπλάσιους χώρους, θα μπορέσει όχι μόνο να διαφυλάξει καλύτερα τους εθνικούς θησαυρούς που περικλείει στις συλλογές της, αλλά και να παρουσιάσει πολύ περισσότερα έργα στο κοινό, ενώ παράλληλα θα έχει τη δυνατότητα να σχεδιάσει μια ευρύτερη εκθεσιακή πολιτική.

Τα έργα της έκθεσης διεκδικούν μια θέση στο φως όχι μόνο λόγω της υψηλής ποιότητάς τους, αλλά κυρίως γιατί εμπλουτίζουν με νέα νοήματα την αφήγηση της ιστορίας της νεότερης ελληνικής τέχνης.

Αυτά τα αφανή σημαίνοντα κλήθηκαν να αναδείξουν οι οκτώ επιμελήτριες της Εθνικής Πινακοθήκης που επέλεξαν τα έργα και ανέλαβαν να τα νοηματοδοτήσουν. Είναι η πιο φιλόδοξη και η πιο ουσιαστική επιδίωξη αυτής της συλλογικής προσπάθειας. Πράγματι, η διοργάνωση αυτή διεκδικεί μια σχεδόν αιρετική πρωτοτυπία. Συνήθως η επιμέλεια μιας έκθεσης είναι έργο ενός ιστορικού τέχνης, που μπορεί να συνεπικουρείται και από άλλους, αλλά τόσο η κεντρική ιδέα όσο και η πραγμάτωσή της του ανήκουν αποκλειστικά. Στην περίπτωση αυτή κάθε μια από τις οκτώ επιμελήτριες, που είναι υπεύθυνη για μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας της νεότερης ελληνικής τέχνης και για ορισμένο τμήμα των συλλογών, ανέλαβε να κάνει τις δικές της επιλογές με στοχαστική ελευθερία που δεν συνάδει αναγκαστικά με το κριτήριο των συναδέλφων της.

Έτσι λοιπόν στην πραγματικότητα πρόκειται να δούμε όχι μια ενιαία έκθεση αλλά μια συναρμογή από εκθέσεις. Οι δυο από αυτές ήταν αναμενόμενο να ξεχωρίζουν, μια και πρόκειται για το δυτικοευρωπαϊκό τμήμα των συλλογών, με υπεύθυνη την επιμελήτρια Έφη Αγαθονίκου, και το τμήμα σχεδίων και χαρακτικών με υπεύθυνη την επιμελήτρια Δρ. Μαριλένα Κασιμάτη. Η πρώτη επέλεξε να παρουσιάσει άγνωστα, ενδιαφέροντα, παλαιά και νεότερα έργα δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής, ενώ η δεύτερη θα μας αποκαλύψει μερικούς σπάνιους θησαυρούς από σχέδια και χαρακτικά των μεγαλύτερων δασκάλων της δυτικής παράδοσης που διαθέτει στις συλλογές της η Εθνική Πινακοθήκη. [Ανάμεσά τους θα δούμε μοναδικά σχέδια δυτικοευρωπαϊκών σχολών και διάσημα χαρακτικά θρυλικών καλλιτεχνών, όπως 38 έργα του Dürer και 15 πολυτιμότατες οξυγραφίες του Rembrandt μεταξύ άλλων.]

Οι επιμελήτριες που ανέλαβαν να επιλέξουν, να νοηματοδοτήσουν και να οργανώσουν σε ομάδες τα έργα της νεοελληνικής τέχνης που ανήκουν στον τομέα τους, στην πραγματικότητα μας προτείνουν ξεχωριστές εκθέσεις σε συμπαράθεση. Το εγχείρημα είναι άτυπο, ριψοκίνδυνο και ταυτόχρονα συναρπαστικό. Κάθε επιμελήτρια επιλέγει έργα σύμφωνα με το δικό της προσωπικό κριτήριο και τα παρουσιάζει με βάση μια δική της τεχνοϊστορική ανάγνωση. Έχουμε λοιπόν διαφορετικές μεθοδολογικές προσεγγίσεις που ανταποκρίνονται σε διαδοχικές χρονικές στιγμές της ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης. Οι ενότητες αυτές δεν προτείνουν μόνο μια ξεχωριστή ανάγνωση των έργων, αλλά έμμεσα αποκαλύπτουν και την επιστημονική προσωπικότητα των αντίστοιχων ιστορικών τέχνης.