H Εθνική Λυρική Σκηνή, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, παρουσιάζει αποκλειστικά στην GNO TV, δύο σπουδαία έργα της Επτανησιακής και της Εθνικής Σχολής σε μια ενιαία παράσταση όπερας και χορού, στην οποία συμμετέχει η Ορχήστρα, η Χορωδία, το Μπαλέτο και Μονωδοί της ΕΛΣ. Πρόκειται για την όπερα "Δέσπω" του Παύλου Καρρέρ σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζιάβρα και σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και για τους "Ελληνικούς χορούς" του Νίκου Σκαλκώτα σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζιάβρα και χορογραφίες των Πατρίσιας Απέργη και Λίντας Καπετανέα – Γιόζεφ Φρούτσεκ. 

Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) [www.SNF.org] για τη δημιουργία του επετειακού προγράμματος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Όπερα "Δέσπω" Παύλος Καρρέρ
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζιάβρας
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Σκηνικά, κοστούμια: Άγγελος Μέντης / Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος / Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος / Επιμέλεια μουσικού κειμένου: Γιάννης Σαμπροβαλάκης / ΚΕΜ
Δέσπω: Άρτεμις Μπόγρη / Μάρκος: Δημήτρης Πακσόγλου / Λάμπρος: Γιάννης Σελητσανιώτης / Κώστας: Διαμάντη Κριτσωτάκη
Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της ΕΛΣ

"Παρά σκλαβιά τον θάνατο ο ήρως προτιμά", τραγουδά η Δέσπω λίγο πριν ανατινάξει τον πύργο του Δημουλά (Κάστρο Ρινιάσας) στο Ζάλογγο για να βάλει τέλος στη ζωή τη δική της καθώς και της οικογένειάς της, προκειμένου να μην παραδοθούν στο τουρκικό στράτευμα του Αλή Πασά, στην τελευταία σκηνή του μονόπρακτου μελοδράματος Δέσπω, η ηρωίς του Σουλίου. Αν και πρόκειται για την τρίτη όπερα του Παύλου Καρρέρ (1829-1896) που βασίστηκε σε ελληνικό θέμα (προηγήθηκαν οι Μάρκος Μπότσαρης και Η Κυρά Φροσύνη και θα ακολουθήσει το τελευταίο του έργο Μαραθών-Σαλαμίς), διαβάζουμε στην πρώτη έκδοση του λιμπρέτου τον χαρακτηρισμό "Πρώτον Ελληνικόν τραγικόν Μελόδραμα" και αυτό αφενός γιατί η πρωτότυπη γλώσσα του είναι τα ελληνικά –στις προηγούμενες δύο τα ελληνικά ήταν διασκευή της ιταλικής μετάφρασης–, αφετέρου γιατί τονίζεται ο ελληνικός χαρακτήρας και μέσω της μουσικής – ο "Ελληνικός μουσικός χρωματισμός σχετικός με το ύφος και την ενότητα του αντικειμένου", όπως γράφει ο ίδιος στην επιστολή του προς το Ωδείο Αθηνών, λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του έργου του (Αύγουστος 1875). 

Χορός "Ελληνικοί χοροί" Νίκος Σκαλκώτας
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζιάβρας
Προσαρμογή / μεταγραφή για ορχήστρα εγχόρδων: Γιάννης Σαμπροβαλάκης / KEM
Με την Ορχήστρα και μέλη του Μπαλέτου της ΕΛΣ

I. Εθνική ενηλικίωση
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Καλλιτεχνική συνεργάτιδα: Εύα Γεωργιτσοπούλου / Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος / Κοστούμια: Πατρίσια Απέργη, Ειρήνη Γεωργακίλα / Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος / Ηχητικός σχεδιασμός: Αλέξανδρος Δράκος-Κτιστάκης / Σχεδιασμός προβολών: Κλεοπάτρα Κοραή
Χορεύουν: Γιοβάνκα Ζάριτς, Έλενα Κέκκου, Μαργαρίτα Κώστογλου, Μαρίτα Νικολίτσα, Αρετή Νότη, Ρίνα Σιμάντα, Ελευθερία Στάμου, Ζωή Σχοινοπλοκάκη, Στέλιος Κατωπόδης, Γιάννης Γκάντσιος, Κρίστιαν Λούτσε, Άνχελ Μαρτίνεθ Σάντσεθ, Γιάννης Μητράκης, Έλτον Ντιμρότσι, Θανάσης Σολωμός, Γιώργος Χατζόπουλος

II. Finality
Χορογραφία: RootlessRoot – Λίντα Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ
Σκηνικά: Πάρις Μέξης / Κοστούμια: Ίζαμπελ Λόας / Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης / Ηχητικός σχεδιασμός: Χρήστος Παραπαγκίδης
Χορεύουν: Έλενα Κέκκου, Αρετή Νότη, Μάρτα Ριβέρο ντε Μιράντα, Ελπίδα Σκούρου, Ρίνα Σιμάντα, Ζωή Σχοινοπλοκάκη, Γιάννης Γκάντσιος, Μιχάλης Κριεμπάρδης, Άνχελ Μαρτίνεθ Σάντσεθ, Γιάννης Μητράκης, Έλτον Ντιμρότσι, Γιώργος Χατζόπουλος

Όταν ο Νίκος Σκαλκώτας επέστρεψε από το Βερολίνο στην Αθήνα το 1933, η πατρίδα δεν τον υποδέχθηκε με τις αγκάλες ανοιχτές. Παρά τις σοβαρές σπουδές με (και τα εύσημα από) προσωπικότητες όπως οι Άρνολντ Σαίνμπεργκ και Κουρτ Βάιλ, η φήμη του ως ριζοσπαστικού νεωτεριστή δεν βοήθησε στην αποδοχή του Χαλκιδαίου συνθέτη από το αθηναϊκό κατεστημένο, απορροφημένο εκείνη την εποχή σε διαμάχες σχετικά με την αφομοίωση του παραδοσιακού στοιχείου στη λόγια μουσική. Διόλου τυχαία, οι 36 Ελληνικοί χοροί για ορχήστρα (καρπός της ενασχόλησης του συνθέτη με το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο της μουσικολόγου Μέλπως Μερλιέ, μιας από τις ποικίλες βιοποριστικές του ασχολίες) αναδείχθηκαν στο μόνο έργο του Σκαλκώτα με αξιόλογη διάδοση κατά τη διάρκεια της ζωής του χάρη στη ρυθμική και ηχοχρωματική τους ποικιλία, το εύληπτο ιδίωμα και τους ευφάνταστους τρόπους ενσωμάτωσης του παραδοσιακού υλικού. 

Δείτε την παράσταση εδώ.